De computer vreet energie. MIJN energie...

Allereerst moet ik me aan mezelf verontschuldigen omdat ik me niet aan mijn afspraak heb gehouden. Ik neem mijzelf namelijk al sinds het ontstaan van deze blog voor elke maand minstens één nieuwe weblog te schrijven. Dit jaar dacht ik goed op weg te zijn, maar zoals hier aan de zijkant in de bloghistory te zien is, is juli overgeslagen en was augustus bijna hetzelfde lot welgevallen. Sorry Suzan, dat je dit jaar wéér gefaald hebt.

Ik maak deze excuses hier aan mijzelf, niet aan mijn lezers. Want lezers heb ik eigenlijk niet (zo blijkt ook uit het exploderende aantal reacties).
Of ik nog zozeer scènes ga plaatsen weet ik niet - als ik de cursus theatermaken ga volgen wellicht wél - maar ik verzin wel weer wat om op deze blog te gooien als de tijd daar rijp voor is.

Het meisje nam een slok van haar thee toen de klok net twaalf uur had geslagen. Ze was nog laat op omdat ze vóór het eind van die dag - 23:59 - een weblog had moeten plaatsen. Deze deadline had ze echter gemist omdat ze kort voor twaalven een aantal onbekende en onbestemde geluiden uit de tuin van haar nieuwe buren hoorde komen. Het leken kliko's te zijn - maar wat deden de buum en buuf zo laat nog met de vuilnis in de tuin? Het meisje had geen idee en ging verder aan haar werk.
Toen ze de pui opendeed voor wat frisse lucht hoorde ze stemmen. Fluisterend in het duister in de achtertuin. Ze deed haar best de fluisterende stemmen te verstaan, maar zag in een flits weer de oude buurman voor de deur staan.
'Ze komen uit Marokko,' had hij gezegd en, 'ze zijn erg op zichzelf.'
Maar wat deden ze dan om twaalf uur 's nachts in de achtertuin, fluisterend mét klikobakken? Het meisje besloot dat dit mysterie toch een stuk interessanter was dan haar weblog schrijven en liep naar boven. Zelf sliep ze op de zolder die uitkijk had op de straatkant, niet de tuinkant. Ze sloop naar de kamer van haar broer - militair in wording maar, zo bleek, 's nachts totaal niet op zijn hoede want hij lag voor zijn open raam en zelfs toen het meisje op zijn bed ging staan, snurkte hij vrolijk verder.
Dáár zag ze het. In het konijnenhok van de oude buren, waar de nieuwelingen tot grote verbazing van het meisje een gordijn voor hadden gehangen, zat iemand. Het gordijn was weggeschoven en ze zag het nu duidelijk. Het was een donkerblond meisje met een zakdoek in haar mond gepropt en haar handen vastgebonden. De plek waar Konijn Jet ooit had geknabbeld aan haar wortels en knackebrod, was veranderd in een gevangenis. Het meisje keek op toen ze achter het raam opeens de blonde verschijning van het meisje zag en haar ogen werden groot. Ze kon niks zeggen maar het meisje las een 'help me' in haar ogen. Wat waren de nieuwe buren met haar van plan? En wat was dat toch met die kliko's? Het meisje wist het nog niet, maar ze zou er wel achter komen. Ze gooide de deur van haar broer dicht - die verroerde zich echter niet - en liep weer naar beneden. Ze moest haar weblog nog schrijven...