Alweer een tijdje geleden postte ik mijn laatste blog. Ik ben niet zo'n blogger meer, moet ik eerlijk bekennen. Toch wil ik deze blog niet opheffen, omdat ik er soms zo lekker mijn prut op kan zetten. Het grappige is dat niemand het leest, maar als het ooit gejat zou worden zou ik altijd kunnen aantonen dat het echt al van mij was. Then again, who would steal MY poems?

Nou goed, genoeg gekletst. Ik ga even een gedicht zoeken in mijn boekjes waarmee ik hoop te bereiken dat ik toch een keer een reactie krijg. Vroeger kreeg ik die nog wel eens (Sara, waar ben je?) en ik hoor ook wel eens nu nog dat mensen het lezen (maar dus geen comment plaatsen!) Bij dezen, nog één keer: als je het leest, laat dan een berichtje achter. Al is het maar 'gelezen' ofzo. Of doe het anoniem. Whatever.


Hij zat hier net
Vanaf haar tafeltje
geel-blauw bebloemd
halfleeg theekopje
zag ze hem opeens

Het kaarsje
verlichtte haar ogen
en hij verlichtte haar
ze pakte haar pen
en boog langzaam het hoofd

Na een tijdje kijkt ze op
vanaf dat tafeltje
met blauwe en gele bloemen
ze kijkt of hij misschien kijkt
maar ziet hem niet

Ze stopt met schrijven
van dat rotgedicht
blaast het kaarsje uit
rukt het kleed van tafel
stampt die bloemen, blauw en geel, kapot
kijkt nog één enkele keer
maar nee,
hij is er al lang niet meer


Deze is geschreven op een vrije middag op de Parade te Utrecht. Hierop kwam een man naar mij toe en vroeg of ik ook dicteerde uit eigen werk:p
Nou, nog éven niet...