GEFELICITEERD BLOG! (en Elisabeth, natuurlijk;))
Zo, genoeg hierover, in ieder geval fijne verjaardagen beiden...

Weet je wat er vandaag door mijn absoluut vage gedachtengang spookte? He feit dat we vorig jaar op deze dag de economierepetitie hadden waar ik zo'n slcht cijfer voor haalde..en ook over het fiet dat actualisme dus een opgaand begrip is.
Gezien vorig jaar verknalde ik Ec, dit jaar was dat zeer waarschijnlijk ANW, dus 31 januari is voor mij niet de dag voor proefwerken. Ook gaat dat op, omdat ik vorig jaar om deze tijd óók verkouden was! Want ik weet nog, dat mijn proefwerk ondergesnot was en Vaartjes mij een zakdoek aanbood, die ik vervolgens de rest van de rep. tegen mijn neus gedrukt hield, waardoor ik moest rekenen en schrijven met één hand. Dus actualisme gaat twee keer op...
Oké, een vreemd en kort gedicht vandaag, ik kan het toch niet laten.

Waarom gebeurt het altijd mij
kan het niet zonder mij erbij
zal ik de volgende keer gewoon verrekken
om met die gekken te vertrekken

Zo, niveau, dit, hoor...:P
Nuja, nu hoor ik dat mijn blog al 2 dagen geleden jarig was, maar dat kan niet!!! Of wel? Nuja, pech dan, in ieder geval: een hele fijne dag Eli en ik zie je vrijdagavond;).

Zo, deze blog bestaat over slechts een aantal dagen precies één jaar. Ik ga nu niet zeggen dat we dat moeten gaan vieren (en dat doen we dus ook niet) maar gewoon even ter herinnering.
Laatst moest bijna iedereen de Franse SO maken, en toen ging het sneeuwen:) En er liep een schim door het bos...het was heel spannend.. (ohjee, drama drama...) maargoed, daar gaat het gedicht dus over dat ik ter plaatse (misschien toch maar de journalistiek ingaan) schreef.

(Enne, ohja, Kiran neemt morgen tomaten mee naar school, Stefanie eieren en Sanne stroop en veren. Als iemand nog suggesties heeft waarmee mij te bekogelen morgen, laat het dan even weten;))

Langzaam vallen de vlokjes
meer en meer ontstaan
totdat ze allemaal gevallen zijn
en we langzaam het ijs begaan (niet de bedoeling dat dat rijmde, maar pech)

We glijden op onze gedachten
en waar we vast komen te zitten
is het koud en ver verlaten
een schim struint door het bos

Hij wacht op je, net zolang
tot je in je eigen WAK gevallen bent
dan komt hij iets dichterbij
en ziet je naar adem happen

Het water is koud, zoals hij
langzaam verdrinkt de kou je
hij kijkt toe en slaat pas toe
als hij de laatste condens ziet

Een roep klinkt vanuit het bos (hier hoorde ik dus een meisje gillen:P)
gekraak, als hij het meer oversteekt
hij komt je halen en brengt je
naar de oever van de overkant

Hij legt je neer en bekijkt je
een gevecht in zijn gedachten
leven of dood, leven of dood
maar dan beseft de schim plots

dat hij dat laatste, in eigen persoon is...


Nou, dat was het weer voor vandaag. Ik ga nu ANW leren en mijn opa en oma uitzwaaien. Tot de volgende blog.

Zo, ik vond dat ik wel weer eens een keer iets mocht posten...op het forum was een 'kerstgedachte'wedstrijd, dus ik dacht ik doe eraan mee. Zie hier de geweldige inzending =.='

Met Kerst zal ik je missen
we zijn dan niet bij elkaar
staan hier beiden aan de voet
van het naderend nieuwjaar

Met Kerst zal ik je missen
jij bent hier en ik ben daar
en met de naderende dagen
zijn wij niet bij elkaar

Met Kerst zal ik je missen
maar vlak na het nieuwe jaar
dan wordt het weer eens tijd
dat ik eindeloos naar je staar

Ja, kijk en dat wint dan een tweede prijs...*grijnst (evil)*