Zo, deze blog bestaat over slechts een aantal dagen precies één jaar. Ik ga nu niet zeggen dat we dat moeten gaan vieren (en dat doen we dus ook niet) maar gewoon even ter herinnering.
Laatst moest bijna iedereen de Franse SO maken, en toen ging het sneeuwen:) En er liep een schim door het bos...het was heel spannend.. (ohjee, drama drama...) maargoed, daar gaat het gedicht dus over dat ik ter plaatse (misschien toch maar de journalistiek ingaan) schreef.

(Enne, ohja, Kiran neemt morgen tomaten mee naar school, Stefanie eieren en Sanne stroop en veren. Als iemand nog suggesties heeft waarmee mij te bekogelen morgen, laat het dan even weten;))

Langzaam vallen de vlokjes
meer en meer ontstaan
totdat ze allemaal gevallen zijn
en we langzaam het ijs begaan (niet de bedoeling dat dat rijmde, maar pech)

We glijden op onze gedachten
en waar we vast komen te zitten
is het koud en ver verlaten
een schim struint door het bos

Hij wacht op je, net zolang
tot je in je eigen WAK gevallen bent
dan komt hij iets dichterbij
en ziet je naar adem happen

Het water is koud, zoals hij
langzaam verdrinkt de kou je
hij kijkt toe en slaat pas toe
als hij de laatste condens ziet

Een roep klinkt vanuit het bos (hier hoorde ik dus een meisje gillen:P)
gekraak, als hij het meer oversteekt
hij komt je halen en brengt je
naar de oever van de overkant

Hij legt je neer en bekijkt je
een gevecht in zijn gedachten
leven of dood, leven of dood
maar dan beseft de schim plots

dat hij dat laatste, in eigen persoon is...


Nou, dat was het weer voor vandaag. Ik ga nu ANW leren en mijn opa en oma uitzwaaien. Tot de volgende blog.