Het is pas november!

Het is pas november
En toch vallen de eerste
Zachte vlokjes ijs
Al weer op mijn haar
Overal gaan lampjes aan
Men maakt het gezellig
Warme, winterse chocolademelk!
Met, heel misschien,
Als je braaf bent geweest,
Een bakje pepernoten bij de haard.

Voor het raam zit ik
Staar mezelf in het witte weg
De boom schudt zijn hoofd
Alsof hij zeggen wil
‘Brrrr, wat is het koud!’

Maar, ik heb altijd geleerd
Dat geduld een der schoonste zaken is
En dat zeg ik hem ook!
Als ik langs die boom loop.
‘Nog eventjes, en je staat weer bij ons
Binnen, versierd met goud en zilver
Bij de gloeiende open haard
En krijg je eindelijk je welverdiende warmte
Door in mijn haard te branden…’

Nu je zin?


-

Sjongejonge! Dat heeft geduurd. Niet dat het iemand buiten Roberto is opgevallen dat ik niet meer heb gepost sinds juni...maar goed.
Om het voor mezelf duidelijker te maken zet ik het hier lekker toch neer. Als je het niet wilt lezen, schroom dan niet en druk op alt f4:D

Nou, ik weet het niet, ik heb een beetje in een dieptepunt qua schrijven gezeten, en het komt omdat het met mezelf hartstikke goed ging (ik was dus niet depressief ofzo...)
Ben nu weer een beetje aan het beginnen met wat krabbels hier en daar, dus dat komt vanzelf goed. Dat moet ook wel, omdat ik me in heb geschreven voor de opleiding dramaschrijven aan de HKU. Moet daarvoor dingen opsturen, en dan moet ik natuurlijk wel recent werk hebben.

Binnenkort volgt een post met daarin wat kleine krabbeltjes die ik gemaakt heb...nu moet ik eerst een halve week op reis en daarvoor nog héél véél doen! Dus ik ben maandag de 17e weer terug en daarna ben ik weer helemaal terug (m.u.v. de uren die nog aan Grieks moeten worden besteed...)

Dus, tot binnenkort. Ben je hier nieuw, kun je altijd nog de vorige twee-en-een-half-jaar posts lezen. Niet alles is even sterk, maar kijk daar maar doorheen. Mocht je hier zijn...en wat lezen...dan is commentaar HARTSTIKKE welkom!:)

Ha! Gered! Twee uur voor mijn deadline dan eindelijk de juni-post. Opnieuw vier ik met mezelf (wie anders?) een jubileum, het is namelijk de 50e post! Wie had dat ooit kunnen denken, toen ik twee en een half jaar geleden begon met wat onzin te posten:)
Anyway, deze is geschreven voor een wedstrijd...want uit mezelf iets op papier krijgen wil dat laatste tijd niet zo vlotten. Het is bij een zwart-witplaatje van een viertal vingers die uit het zand bij de zee komen. Erg mysterieus enzo. Ik ben er niet zo heel trots op, maar al lang blij dat ik weer iets heb kunnen schrijven wat opzich best door de beugel kan
Link van het plaatje volgt ... en donderdag....VAKANTIE!!!:D
Ook al is het een vakantie die grotendeels zal bestaan uit friet en snacks bakken en verkopen en slechte muziek aanhoren van het geensceneerde oosterijkse dorpje tegenover onze werkplek...HET WORDT HARTSTIKKE LEUK, gok ik zo!

Nou, hier dan de essentie van de post... enne, maak er allemaal een fijne vakantie van en geniet van deze jubileumpost, en OP NAAR DE 100!


De redding

Zijn vingers proberen zich nog uit te strekken
Met hun laatste kracht grijpen ze in het zand
Door de modder heen. Alweer te laat

Hij probeert er al zo lang aan te ontsnappen
Maar telkens overspoelen de golven hem
Met water. Hij grijpt er opnieuw nét naast

Niemand probeert hem te helpen ontkomen
Zijn hand, nog één keer aan de oppervlakte
Voor die redding. Maar die komt niet

En hij kan niet zo goed vertellen wat hij is
Hij wil gered worden van dit leven, maar
Is hij dood? Hij weet het zelf niet goed

Zijn slanke pianovingers liggen daar voor eeuwig
Aan het strand van Santa Susanna, te wachten
Op iemand. Tot een helpende hand geboden wordt

En hij, eindelijk, aan dit leven kan ontsnappen...

Zo, normaal gesproken post ik min./max. één keer in de maand, maar omdat ik a) nogal psychisch aangelegd ben en b) inspiratie had, en ik vorige maand niet gepost had...volgen hieronder twee gedichten die ik net in 10 minuten uit mijn (korte, wow lekker weer) mouw heb geschud. Enjoy it, or hate it, but do comment it...
Nummer 1 is een beetje depri en ik heb geen idee hoe het komt, aangezien ik juist heel vrolijk ben deze vakantie:)
Nummer 2 is geschreven terwijl ik een liedje luisterde...van een onbekende blijkbaar slechte en niet nader te noemen artiest.

1
Zijn stem maakt me vrolijk
Of brengt me aan het huilen
Ik stop mijn oren dicht
Liever geen tranen

Dan heel even dat geluk

Ik verdwijn uit je blikveld
Kijk of ik mezelf kan redden
Nooit zal ik terugkeren
Niet voor jou, of je stem

Oordoppen houden me tegen

Want ik kan het zelf ook
Mijn leven en mezelf leiden
Dus ga nu maar
Oordoppen uit

Ik zal er geen traan om laten




2
In mijn oor hoor ik
Gewoon vrienden
Hij zingt het
Hij jubelt erover
In zijn liedjes
Maar in zijn leven
Denk maar niet
Dat dat is
Wat hij het liefst wil
Alles of niets
It’s up to you




Jason Reeves, ja:P

Oké, hier een forumwedstrijdgedicht (wow, wat een woord, he:))
Nu we het toch over woorden hebben? Ik heb een palindroom gevonden(H) Hip, he? Het is KEIZIEK...maar een zeker persoon *mept* beweert dat ie al bestaat! Nougoed, hieronder dus het onder zware druk geschreven gedicht. Meldingen:
1. Ik haat deadlines
2. Ik haat thema's
3. Ik lijk verdorie Moppersmurf wel:D
4. Het thema was :

Verloren Wonder

De schittering in het water
Lijkt aan jou gelijk te zijn
Mijn hand reikt ernaar uit
Laat jou vervagen

Maar het voelt alsof ik zelf verdwijn

Ik deed het niet opzettelijk
Wilde je niet voor altijd uitvagen
Ik zou het niet durven
Met je hele leven nog voor je

Nog zoveel onbeantwoorde vragen

Ben ik je nu voor altijd kwijt
Heb je me nu echt verlaten
Probeerde je te vinden
Mijn zoektocht tevergeefs

Het mocht niet baten

En dan presenteer ik hier nu (met grote trotsxD) het verliezende gedicht van de A.I. in Baarn! Met als thema: De Stilte.

Stem van de stilte

Vaak ben ik onaangenaam
maar soms ook erg fijn
ik kan zomaar opeens vallen
of ineens worden verbroken

als ware ik er nooit geweest te zijn

de storm zag ik van verre komen
maar nooit had ik het uitgesproken
al was mijn stem nooit verdwenen
en mijn ogen onverblind

mijn belofte, ik had hem niet gebroken

Ik kan niet zeggen wat ik denk
mijn gedachten blijven in het hoofd
het zwijgen is mij opgelegd
Oh, wreed lot dat mij zó behelst!

Maar stil tot in den dood, heb ik beloofd


Oké, de eerste 5 regels vond de jury erg goed, (ik ook. die stonden op papier en bleven er, ik kon niks vinden om anders te doen) vooral omdat ik daar namens de stilte sprak (dit is in de A.I.-krant zelfs aan het winnende gedicht toegeschreven terwijl dat míjn jurycommentaar was, maar goed.) De een-na-laatste regel vonden ze te bombastisch...hm, okee, dat is natuurlijk wel een beetje zo, haha! Ik heb teveel Medea vertaald ben ik bang. Achja, het is niet ultiem goed, maar heel erg slecht is ook weer anders.
We zien het volgend jaar wel weer.

De schittering in het water
Lijkt aan jou gelijk te zijn
Mijn hand reikt er naar uit
Laat jou vervagen, maar

’t lijkt alsof ik zelf verdwijn

Je reflecteert nu nog in alles
Wat mijn blik vangt; wat ik zie
Maar alles wat we deden
En we zeiden tegen elkaar

Was dat dan toch…fantasie?

In veel zie ik je terug
In mijn gedachten blijf je spoken
Probeerde je overal te vinden
En toen ik eindelijk had opgegeven

Ben je opeens weer opgedoken…




Zie hier, mijn inzending voor de A.I. Zelf vind ik het eerst couplet het sterkste, maar de rest kan er redelijk mee door, gezien het in een halfuur geschreven was...njah met veel schrappen de dagen ervoor...
Njah, anyways, have fun!

Papapapapapam
jamtamjamtam
pannenkoeken eten
jamtamjamtam
papapapapapam

Tjakatjakatjaka
boekoeboekoeboe
met lekker stroop
boekoeboekoeboe
Tjakatjakatjaka

Roekoeroekoeroekoe
piediepiediepiediepie
hollands en goedkoop
piediepiediepiediepie
roekoeroekoeroekoe

Malamalamalamalama
hutuhutuhutuhutuhu
alweer een opgegeten
hutuhutuhutuhutuhu
malamalamalamalama

Lekker stroop, lekker suiker!
lekker eten, en uitbuiken!
Pannenkoeken! Pannenkoeken!
Foodfight tot in de raarste hoeken!

Er is er een jarig, hoera! Hoera! Dat kun je wel zien, dat is m'n blog!
Ahum, okee, nou, mijn blog is dus weer bijna jarig:) Ter ere daarvan zal ik op 31 januari nog een post plaatsen, met een feestelijk gedicht! (hahum, hahum, hahuum!)
Gisterenavond stormde en begon het te onweren, toen ik net de eerste twee regels van dit 'gedicht' op papier had gezet. Nou, here it goes!

Beeld ik het me in
Loop jij mij voorbij
Flits
Daar ga je
Zo was je er
Met licht en donder
Dan ben je weg
Even later
Flits
Kom je terug
Neemt licht met je mee
Flits
En weg was je
En net als deze onweersbui
Zal ook jij
Ooit overwaaien
Flits

Zo, dat was 'em, waar je al geen inspiratie vandaan kunt halen, he:) Dus, over een paar dagen komt er een feestpost *grijnst* niemand leest dit, maar verheug je er maar vast op!

Grtjs