Okee, dit was mijn eerste opzet voor 'de Lijn'. Heb hem uiteindelijk niet zo ingestuurd, gelukkig maar!
Uitgelijnd zijn
Sonja, Slimfast, slanker worden!
Ik mag het toch proberen?
‘Nee, die boterham, díe eet ik niet
Véél te veel calorieën’
Maar ’s middags toch dat bakje friet
En wanneer jij op het station staat
Je trein weer met vertraging gaat
En dus langer moet wachten dan gepland
Ik wil ze de kost niet geven
Die ook even naar Smullers waren gerend
Het is niet erg, geef er gewoon aan toe
Je blijft toch wel die dikke koe
Je wordt niet slank, en ook niet dun
Het is niet dat ik het je niet gun
Leef er nu gewoon maar mee
Al die moeite voor wat kilo’s
Eraf, welteverstaan
Is verspilde tijd, weggegooid
Want dat streefgewicht van jou
Dat komt er nooit!
Als je dan toch aan een lijn wilt doen
‘n beetje cocaïne dan?
maandag 20 april 2009
Oké, na het fiasco van het verhaal vorige keer, dan nu weer terug naar de basis. Poezie.
Ik had er nog eentje beloofd twee posts geleden, dus daar komt ie dan: de flanellen pyjama!
Krijg er geen leuke gedachtes bij, het is een beetje gezwijmel, maar dat mag op z'n tijd best wel eens vind ik^^ ! Volgende keer iets leuks...
Flanellen herenpyjama
Ik zag je in je pyjama
zo groot en blauw
flanellen herenpyjama
AH €9.95
maar zo lief
als je voor me staat
ruitjespatroon een tintje
donkerder dan de rest
donkerbehaarde voeten
tien volmaakte tenen
je mag er niet op letten
Ogen, dwaal niet af
Hemel, niet te geloven
zo gewoontjes
maar toch zo knap
niet dat je dat doorhebt
Je kijkt me aan
in je flanellen herenpyjama
één knoopje
te hoog geknoopt
het jasje daarom scheef
typisch jou
de broek wat lager
zodat als je bukt
ik net een stukje rug zie
donker, lichtbehaard
donkere boxer
en ach, de pyjama!
flanellen herenpyjama
AH €9,95
en ik denk
hoe onbetaalbaar zou het zijn
mijn armen om jou
heen te slaan
onder de pyjama
maar bóven de boxershort
je mag het niet denken
Gedachtes, hou je koest
en ik staar maar terug
en daar sta jij
wauw
in het blauw
flanellen herenpyjama
en ik zou je het liefst
goedenacht kussen
maar dat gaat niet
dat mag niet
in zijn pyjama
zijn blauwe pyjama
ziet hij toch niet
maar mijn ogen
zien nog maar één ding
jou
in het blauw
en ik vraag me af
heb jij dat ook?
hebben jouw ogen dat ook?
lijden die ook aan de ziekte
naar jou te kijken?
maar dan naar mij te kijken?
oh, blauwe flanellen herenpyjama
AH €9,95
kom naar mij
en verander het grauw
in blauw
---
Ik bedenk me net dat ik er best nog een kan plaatsen. Eventjes denken...
Toen ik twintig was
dacht ik dat ik alles kon
Koken!
De prins op het witte paard tegen het lijf lopen!
Vliegen!
Vliegen heb ik nooit gekund
toen ik 30 was wel een beetje gestunt, maar
het liep altijd uit op wonden
tot mijn botten niet meer konden
Nou ja, nu ben ik tachtig
en allang niet meer zo prachtig...
Nou ja, koken kan ik wel
en die prins heb ik gevonden
ook al was het niet zo snel
ik was zo'n tachtig jaar
zonder prachtig haar
en eindelijk die prins
hij kwam voorbij
ik was tachtig jaar oud
en hij was helemaal
voor mij
Ik had er nog eentje beloofd twee posts geleden, dus daar komt ie dan: de flanellen pyjama!
Krijg er geen leuke gedachtes bij, het is een beetje gezwijmel, maar dat mag op z'n tijd best wel eens vind ik^^ ! Volgende keer iets leuks...
Flanellen herenpyjama
Ik zag je in je pyjama
zo groot en blauw
flanellen herenpyjama
AH €9.95
maar zo lief
als je voor me staat
ruitjespatroon een tintje
donkerder dan de rest
donkerbehaarde voeten
tien volmaakte tenen
je mag er niet op letten
Ogen, dwaal niet af
Hemel, niet te geloven
zo gewoontjes
maar toch zo knap
niet dat je dat doorhebt
Je kijkt me aan
in je flanellen herenpyjama
één knoopje
te hoog geknoopt
het jasje daarom scheef
typisch jou
de broek wat lager
zodat als je bukt
ik net een stukje rug zie
donker, lichtbehaard
donkere boxer
en ach, de pyjama!
flanellen herenpyjama
AH €9,95
en ik denk
hoe onbetaalbaar zou het zijn
mijn armen om jou
heen te slaan
onder de pyjama
maar bóven de boxershort
je mag het niet denken
Gedachtes, hou je koest
en ik staar maar terug
en daar sta jij
wauw
in het blauw
flanellen herenpyjama
en ik zou je het liefst
goedenacht kussen
maar dat gaat niet
dat mag niet
in zijn pyjama
zijn blauwe pyjama
ziet hij toch niet
maar mijn ogen
zien nog maar één ding
jou
in het blauw
en ik vraag me af
heb jij dat ook?
hebben jouw ogen dat ook?
lijden die ook aan de ziekte
naar jou te kijken?
maar dan naar mij te kijken?
oh, blauwe flanellen herenpyjama
AH €9,95
kom naar mij
en verander het grauw
in blauw
---
Ik bedenk me net dat ik er best nog een kan plaatsen. Eventjes denken...
Toen ik twintig was
dacht ik dat ik alles kon
Koken!
De prins op het witte paard tegen het lijf lopen!
Vliegen!
Vliegen heb ik nooit gekund
toen ik 30 was wel een beetje gestunt, maar
het liep altijd uit op wonden
tot mijn botten niet meer konden
Nou ja, nu ben ik tachtig
en allang niet meer zo prachtig...
Nou ja, koken kan ik wel
en die prins heb ik gevonden
ook al was het niet zo snel
ik was zo'n tachtig jaar
zonder prachtig haar
en eindelijk die prins
hij kwam voorbij
ik was tachtig jaar oud
en hij was helemaal
voor mij
vrijdag 10 april 2009
OHOH, WAT EEN OMMEKEER. VANDAAG EEN VERHAALTJE VOOR DEGENE DIE WAT MEER TE LEZEN WIL HEBBEN.
De sleur
Ik heb medelijden met je. Altijd al gehad, ik kan er niks aan doen. Telkens als ik tegenover je zit bedenk ik me wat voor leven jij moet leiden. Of lijdt. Je verbleekt meer en meer naarmate ik je vaker zie. En ik zie je vaak. En graag. Je bent er namelijk altijd voor me. Nog nooit was ik er en zag ik jou niet tegenover me.
Terwijl ik ga zitten, zie ik je weer. In mijn ogen wellen tranen op, wanneer ik denk aan jouw bestaan. Ik wil je helpen, echt waar. Maar hoe? Ik weet het niet. Ik kan je moeilijk meesleuren, hup, die trein uit! Je gaat nu met mij mee en je zal een vrolijker leven gaan leiden, vlug een beetje! Dat gaat gewoon niet. Een intens medelijden overvalt me opnieuw.
Gelukkig zit ik altijd maar 25 minuten tegenover je, en 25 minuten is eigenlijk een pietluttige periode als je bedenkt dat het ook een leven lang zou kunnen zijn. Zoals bij jou.
Ik ken je verhaal niet, maar je hebt iets meegemaakt. Dat voel ik, en telkens als ik je zie, merk ik meer rimpels bij je op. Maar jij zwijgt. Ik kijk je vaak verwachtingsvol aan en hoop dan dat je het me zal vertellen. Het zou wel vreemd zijn, je kent me helemaal niet.
Toch zou ik daar niet mee zitten, ik heb altijd zo’n zin om mijn hele levensverhaal aan je te vertellen! Vaak heb ik me ingehouden, maar vandaag kan het misschien wel.
Hé, verdorie, daar is mijn station alweer. Ik moet er weer uit! Sorry, andere keer!
De volgende dag stap ik in. Ja! Je bent er weer. Je reist zoals gewoonlijk met me heen, en straks, dat weet ik nu al, ook weer terug. Nu dan maar dat levensverhaal?
Ach, je bent er nu toch.
Ik begin te vertellen, maar ik krijg geen respons. Misschien heb je niet door dat ik het tegen jou heb? Dat snap ik niet zo goed, want ik kijk je recht aan en zit tegenover je. Hoe kun je me dan niet zien?
Al na enkele zinnen laat ik mijn geluid verstommen. De mensen aan de andere kant van de coupé hoorden het wel en kijken me nu aan alsof ik gek ben dat ik iets tegen je zeg. Maar na al die tijd, moet een van ons toch sterk genoeg zijn de ander aan te spreken? En als jij het niet doet…
Nou, daar ga ik weer. We zijn alweer op Eindhoven Centraal. Zie ik je morgen weer? Geen reactie. Oké, ik zie je morgen weer! Tot dan.
Wanneer ik uitstap denk ik terug aan het ongelukkig afscheid. Vanaf nu zal alles anders zijn tussen ons. Misschien ben je er morgen wel helemaal niet. Dan zou ik de rest van mijn leven spijt hebben van de onzin die ik tegen je zei. Sorry. Ik weet dat je me niet kunt horen, maar je wilt niet weten hoe het is te leven als je weet dat elke keer de laatste keer kan zijn dat ik je zie.
Het zit gewoon heel diep bij me. Sommigen noemen me overgevoelig, maar dat valt wel mee. Ik hecht me gewoon snel aan mensen en dingen. Ik hou van gewoontes.
Met een rotgevoel in mijn maag stap ik de volgende dag weer in. Al zodra ik instap merk ik dat er iets anders is. Het ruikt anders. Frisser. Nieuwer.
En dan zie ik het. Jij bent er niet meer. Mijn steun en toeverlaat is vervangen. Ach, je was slechts een van de vele lege stoelen in de trein die tegenover iemand stonden, en waar je je levensverhaal aan wilde vertellen!
Bedroefd plof ik neer in de stoel. Ja, nu zie ik tegenover me eenzelfde stoel. Alleen ben jij mooier. Jonger. Niet interessant. Er zit nog niet eens één kreukje in je nieuwe stof. Het is jammer. Voordat ik het mysterie achter het leven van de stoel kon ontrafelen is hij me al afgenomen, hij is weg.
Ik heb medelijden met je. Gloednieuw ben je, net uit de verpakking. Ik pak mijn tas en zoek mijn boek dat ik, door je voorganger, al die tijd vergeten was te lezen.
Met het boek in mijn handen zet ik me over mijn verdriet heen en besluit het eens vanuit jouw oogpunt te bekijken. Ik sta op, plof op jou neer en zie tegenover me precies hetzelfde.
De sleur…
IK ZAL ER EVEN TER PLEKKE EEN DICHTVERSIE VAN MAKEN, KIJKEN HOE DAT LUKT.
In de trein ben je
altijd en eeuwig bij het raam
2e coupé van links
1e klas
Je bent er altijd
hoe ik me ook voel
blij, bedroefd...
je zegt niks
je doet niks
maar je troost me wel
wanneer ik aan jou leventje denk
bedenk ik me hoe goed het mijne is
ook ik zal verbleken mettertijd
en rimpels worden een deel van mij
maar bij jou gaat dat proces
sneller
veel sneller
Sorry
ik praat weer tegen je
dat moet niet
ik stap weer uit
doe mijn ding
stap 's ochtends weer in
25 minuten heen
jij bent er
's avonds 40 minuten
terug
het is een stoptrein
maar je bent er
Toch fijn
dat er in een trein
altijd voldoende
troostbiedende en begripvolle
stoelen zijn...
De sleur
Ik heb medelijden met je. Altijd al gehad, ik kan er niks aan doen. Telkens als ik tegenover je zit bedenk ik me wat voor leven jij moet leiden. Of lijdt. Je verbleekt meer en meer naarmate ik je vaker zie. En ik zie je vaak. En graag. Je bent er namelijk altijd voor me. Nog nooit was ik er en zag ik jou niet tegenover me.
Terwijl ik ga zitten, zie ik je weer. In mijn ogen wellen tranen op, wanneer ik denk aan jouw bestaan. Ik wil je helpen, echt waar. Maar hoe? Ik weet het niet. Ik kan je moeilijk meesleuren, hup, die trein uit! Je gaat nu met mij mee en je zal een vrolijker leven gaan leiden, vlug een beetje! Dat gaat gewoon niet. Een intens medelijden overvalt me opnieuw.
Gelukkig zit ik altijd maar 25 minuten tegenover je, en 25 minuten is eigenlijk een pietluttige periode als je bedenkt dat het ook een leven lang zou kunnen zijn. Zoals bij jou.
Ik ken je verhaal niet, maar je hebt iets meegemaakt. Dat voel ik, en telkens als ik je zie, merk ik meer rimpels bij je op. Maar jij zwijgt. Ik kijk je vaak verwachtingsvol aan en hoop dan dat je het me zal vertellen. Het zou wel vreemd zijn, je kent me helemaal niet.
Toch zou ik daar niet mee zitten, ik heb altijd zo’n zin om mijn hele levensverhaal aan je te vertellen! Vaak heb ik me ingehouden, maar vandaag kan het misschien wel.
Hé, verdorie, daar is mijn station alweer. Ik moet er weer uit! Sorry, andere keer!
De volgende dag stap ik in. Ja! Je bent er weer. Je reist zoals gewoonlijk met me heen, en straks, dat weet ik nu al, ook weer terug. Nu dan maar dat levensverhaal?
Ach, je bent er nu toch.
Ik begin te vertellen, maar ik krijg geen respons. Misschien heb je niet door dat ik het tegen jou heb? Dat snap ik niet zo goed, want ik kijk je recht aan en zit tegenover je. Hoe kun je me dan niet zien?
Al na enkele zinnen laat ik mijn geluid verstommen. De mensen aan de andere kant van de coupé hoorden het wel en kijken me nu aan alsof ik gek ben dat ik iets tegen je zeg. Maar na al die tijd, moet een van ons toch sterk genoeg zijn de ander aan te spreken? En als jij het niet doet…
Nou, daar ga ik weer. We zijn alweer op Eindhoven Centraal. Zie ik je morgen weer? Geen reactie. Oké, ik zie je morgen weer! Tot dan.
Wanneer ik uitstap denk ik terug aan het ongelukkig afscheid. Vanaf nu zal alles anders zijn tussen ons. Misschien ben je er morgen wel helemaal niet. Dan zou ik de rest van mijn leven spijt hebben van de onzin die ik tegen je zei. Sorry. Ik weet dat je me niet kunt horen, maar je wilt niet weten hoe het is te leven als je weet dat elke keer de laatste keer kan zijn dat ik je zie.
Het zit gewoon heel diep bij me. Sommigen noemen me overgevoelig, maar dat valt wel mee. Ik hecht me gewoon snel aan mensen en dingen. Ik hou van gewoontes.
Met een rotgevoel in mijn maag stap ik de volgende dag weer in. Al zodra ik instap merk ik dat er iets anders is. Het ruikt anders. Frisser. Nieuwer.
En dan zie ik het. Jij bent er niet meer. Mijn steun en toeverlaat is vervangen. Ach, je was slechts een van de vele lege stoelen in de trein die tegenover iemand stonden, en waar je je levensverhaal aan wilde vertellen!
Bedroefd plof ik neer in de stoel. Ja, nu zie ik tegenover me eenzelfde stoel. Alleen ben jij mooier. Jonger. Niet interessant. Er zit nog niet eens één kreukje in je nieuwe stof. Het is jammer. Voordat ik het mysterie achter het leven van de stoel kon ontrafelen is hij me al afgenomen, hij is weg.
Ik heb medelijden met je. Gloednieuw ben je, net uit de verpakking. Ik pak mijn tas en zoek mijn boek dat ik, door je voorganger, al die tijd vergeten was te lezen.
Met het boek in mijn handen zet ik me over mijn verdriet heen en besluit het eens vanuit jouw oogpunt te bekijken. Ik sta op, plof op jou neer en zie tegenover me precies hetzelfde.
De sleur…
IK ZAL ER EVEN TER PLEKKE EEN DICHTVERSIE VAN MAKEN, KIJKEN HOE DAT LUKT.
In de trein ben je
altijd en eeuwig bij het raam
2e coupé van links
1e klas
Je bent er altijd
hoe ik me ook voel
blij, bedroefd...
je zegt niks
je doet niks
maar je troost me wel
wanneer ik aan jou leventje denk
bedenk ik me hoe goed het mijne is
ook ik zal verbleken mettertijd
en rimpels worden een deel van mij
maar bij jou gaat dat proces
sneller
veel sneller
Sorry
ik praat weer tegen je
dat moet niet
ik stap weer uit
doe mijn ding
stap 's ochtends weer in
25 minuten heen
jij bent er
's avonds 40 minuten
terug
het is een stoptrein
maar je bent er
Toch fijn
dat er in een trein
altijd voldoende
troostbiedende en begripvolle
stoelen zijn...
vrijdag 3 april 2009
Blabla, long time, no see, blabla, geen updates, blabla, examenjaar blabla, geen excuus, blabla, you get the point, blabla.
3 Keuzemogelijkheden en goh, wat was het dit keer toch moeilijk. Bijgestaan door de almachtige Roberto (de enige die dit waarschijnlijk ook echt leest) heb ik dan toch kunnen kiezen uit deze 3 kwalitatief zeer hoogstaande (AHUM) gedichten.
Oké, de keuze ging tussen deze 3 gedichten, genaamd:
1. Flanellen herenpyjama AH €9.95
2. Ode aan de pianist
3. Uitgelijnd
Gezien Roberto nogal graag piano speelt, kun je je voorstellen dat hij nogal nieuwsgierig was naar numero 2. Persoonlijk vond ik dat ie mss iets te rampzalig was om te plaatsen, maar na enig denkwerk van mijn kant en aandringen van Roberto's zijde...(en hier en daar wat aanpassingen..) is dit het resultaat:
Je vingers strelen
De toetsen
Zo delicaat
Als jij die toon aanslaat
Die toon van jou
Voor mij
tegen mij
Ik hoorde je en zei
Tegen mezelf
Uiteraard
Bespeel me!
Zo delicaat
Als je over je toetsen gaat
En die toon aanslaat
En ik hoop
Meer kan ook niet
Dat je ooit
Bij je piano staat
En dan
Eventjes
Heel eventjes
Met me praat
Ik ken je niet en toch
ik zou wel willen
urenlang praten, lachen
de tijd verspillen
Dat geeft niet
want wat is tijd?
wanneer je zijn limieten
niet meer overschrijdt
Je gaat zitten
rug recht
nog één seconde
dan begint het echt
Speelt voor mij
Op de eerste rij
En ik wacht
Ik smacht
Ik smacht
Wanneer je speelt
En zachtjes
Je toetsen streelt
God, wat erg als je het zo leest eigenlijk. Anyway, wat je er ook van moge vinden, volgende keer dan maar één van de andere twee. It's up to Roberto.
Aangezien jij het toch alleen leest...wat vond je van de verandering erin? Zo beter?:)
3 Keuzemogelijkheden en goh, wat was het dit keer toch moeilijk. Bijgestaan door de almachtige Roberto (de enige die dit waarschijnlijk ook echt leest) heb ik dan toch kunnen kiezen uit deze 3 kwalitatief zeer hoogstaande (AHUM) gedichten.
Oké, de keuze ging tussen deze 3 gedichten, genaamd:
1. Flanellen herenpyjama AH €9.95
2. Ode aan de pianist
3. Uitgelijnd
Gezien Roberto nogal graag piano speelt, kun je je voorstellen dat hij nogal nieuwsgierig was naar numero 2. Persoonlijk vond ik dat ie mss iets te rampzalig was om te plaatsen, maar na enig denkwerk van mijn kant en aandringen van Roberto's zijde...(en hier en daar wat aanpassingen..) is dit het resultaat:
Je vingers strelen
De toetsen
Zo delicaat
Als jij die toon aanslaat
Die toon van jou
Voor mij
tegen mij
Ik hoorde je en zei
Tegen mezelf
Uiteraard
Bespeel me!
Zo delicaat
Als je over je toetsen gaat
En die toon aanslaat
En ik hoop
Meer kan ook niet
Dat je ooit
Bij je piano staat
En dan
Eventjes
Heel eventjes
Met me praat
Ik ken je niet en toch
ik zou wel willen
urenlang praten, lachen
de tijd verspillen
Dat geeft niet
want wat is tijd?
wanneer je zijn limieten
niet meer overschrijdt
Je gaat zitten
rug recht
nog één seconde
dan begint het echt
Speelt voor mij
Op de eerste rij
En ik wacht
Ik smacht
Ik smacht
Wanneer je speelt
En zachtjes
Je toetsen streelt
God, wat erg als je het zo leest eigenlijk. Anyway, wat je er ook van moge vinden, volgende keer dan maar één van de andere twee. It's up to Roberto.
Aangezien jij het toch alleen leest...wat vond je van de verandering erin? Zo beter?:)
Abonneren op:
Posts (Atom)