Thema: Eind

Vanaf deze blog krijgen alle posts een thema mee. Ik heb 100 thema's en schrijf naar aanleiding daarvan een scène of gedicht.

Waar dan ook

Ik zou je best wel mogen

als er niets mis was met je ogen

En ik zou je best wel willen

Zonder puisten op je billen

Ik denk dat ik je best graag mag

Al had je maar een andere lach

Ik vind je best nog wel een leuke gast

Als je na de plee ook eens je handen wast

Ik vind je heus wel echt de moeite waard

Maar dan liever zonder sik of baard

En je hebt best ook wel een leuke kop

Al zit daar dan weer totaal geen haar meer op

Ik denk dat ik je graag zou zien

Al weet ik dat ik zoveel beter nog verdien

Het zou best eens liefde kunnen zijn

Maar je voeten zijn zo superklein

Ik zou je best wel eens zien staan

Al had je maar wat mooiere kleren aan

Je kan de ware zijn – en da min ik

Als je niet lachte met zulk gehinnik

Je zou er best wel mogen wezen

Als je ooit zou leren lezen

En natuurlijk vind ik je hartstikke cool

Maar dan wel zonder piercing door je smoel

Ik zou je dragen op mijn handen

Als je niet in depressiviteiten zou verzanden

En ik zou liggen aan die – kleine – voeten

Als je niet steeds op tijd naar bed zou moeten

Ik kus de vloer waar jij op hebt gestaan

De dag dat je al je zorgen zó laat gaan

En ik zou blijven tot het bittere end

Maar voor nu – fijn je te hebben gekend

De Roeping Van Een Onderdeurtje

Het meisje liep door het donker
Met haar handen tastte ze de omgeving af
En toen
Zag ze een klein deurtje
Een klein, wit - in het donker oplichtend - ieniemienie deurtje
Ze duwde ertegenaan met haar voet
Zeker dat hij niet zou openen
Met een korte, nietszeggende klik sprong hij van het slot
Het meisje bleef staan
Onzeker of ze het aanbod van de deur
Of wat er achter hem lag
Zou durven aanschouwen

Ze was hier nog nooit geweest
Op deze plek voor het miniscule deurtje
Het duister speelde haar parten
Maar daardoor was het licht achter de deur des te sterker
Het leek feller te worden met elke seconde dat ze langer aarzelde
Hoorde ze een waterval kletteren achter het onderdeurtje?
Vragen borrelden als belletjes in een glas Cola light bij haar op
Wat deed ze hier?
Waarom was ze hier?
Wat deed ze uit bed in haar witte nachtpon?
Waarom had het lot haar hiernaartoe gevorderd?
Waarom het licht?
En waarom liep ze zo voorzichtig?
Moest ze een keuze maken?
De deur of...
Ze moest een keuze maken
Ze greep naar haar hals
Pakte het vast en sprak -
U opent deuren, maar ik plas
Pás - hier niet doorheen
Beter opent u de toiletdeur
Ik moet zo nodig

5 Willekeurige gedachten: over thuis, kou, post, herinneringen en woedebeheersing

Daarnet kreeg ik een berichtje waarin stond: doe dit me niet aan in mijn lege huis. Het enige wat ik bedenken kon is dat je in je eigen huis nooit alleen bent. Zet een muziekje aan, dans je longen uit je lijf: niemand hoort je en het is zó verschrikkelijk lekker om eens (of herhaaldelijk) te doen. Dan ben je niet alleen.
-
Mijn handen zijn koud en worden niet meer warm. Ik pak je vast en er schiet een rilling door je heen. Je denkt dat ik het niet merk, maar ik merk het heus wel. Mijn handen zijn ook blauw, maar dat komt door mijn nieuwe broek, die inmiddels allang niet meer zo nieuw is, en na twee maanden nog steeds overal blauw op afgeeft. De stoelen, het krukje, mijn benen en mijn door vrienden inmiddels doodgewaande handen.
Ik ben geen koukleum, het is een combinatie van factoren. De rest van mijn lichaam is warm -- slechts haar uitstekels nagenoeg bevroren.
-
Ik pak de post uit de brievenbus en zie dat er wederom niets voor mij bijzit. De dagen dat ik nog weleens een kaartje kreeg zijn voorbij, al maakt het wezenlijk weinig uit. Toch zou ik al mijn social networkaccounts aan de wilgen hangen als mijn vrienden zo lief waren af en toe een real-life kaartje op de bus te doen. Haat aan alles dat digitaal gaat: muziek, film, zelfs toneelteksten en het ergste van alles mijn readers voor school. Alleen foto's mogen voor mijn part digitaal -- ik hoop over 3 maanden trotse bezitter te zijn van mijn eigenste digitale spiegelreflexcamera. Dit heb ik als alternatief voor mijn Polaroidobsessie, want dat gaat te veel in de papieren lopen.
-
En alles gaat zo vlug. Voordat ik de kans heb gekregen iets eens goed te bekijken is het alweer voorbijgevlogen. Weer een jaar, weer een half jaar, weer drie maanden en zo gaat alles wat ik heb meegemaakt steeds verder achteruit. Herinnering blijft levendig, al zou ik in sommige gevallen willen dat het niet zo was. Sommige herinneringen worden overschreven door nieuwe herinneringen, alsof ik een soort van computer ben en ik de tijdelijke opslag heb verwijderd en er nieuwe shit overheen heb gezet. Moge shit zijn, helpen deed het in elk geval wel.
-
Mijn buurkinderen krijsen de boel weer eens flink bij elkaar. Ik weet niet wat dat is, dat je dat vroeger wel kunt maken en dat als je het op latere leeftijd doet, je voor krankzinnig wordt uitgemaakt. Wie snapt er nu niet hoe heerlijk het is af en toe de boel eens flink bij elkaar te krijsen, te gillen, te huilen omdat een woede zó diep zit, dat de enige manier om ervan af te komen is dat te doen. Liefst in het openbaar. Ik dacht dat iedereen dat begreep, maar als ik om me heen kijk, blijkt de volwassen manier van verdriet verwerken toch vooral stil in een hoekje of 's nachts in je bed te zijn. Hoe graag had ik niet een massieve vaas opgepakt, of een fohn of theelichtje, en die recht in zijn gezicht aan stukken gegooid terwijl ik krijste, stampvoette en huilde tegelijk. Flink kwaad worden, alsof niets ergers is dan dat op dát moment. Maar je doet het niet; zo hoort dat niet. Was ik maar weer een kind, dan kon ik weer eens met de deuren slaan zonder daarna drie dagen op mijn tenen te moeten lopen. Nee, als je zo agressief bent als ik in mijn hoofd wel eens ben, dan moet je op cursus want dan heb je anger management issues. Flikker toch op.

Ik kijk niet meer achterom.

Het nieuwe jaar was al een paar uur geleden van start gegaan, toen het meisje zich dit besefte. Ze had een waslijst aan goede voornemens gemaakt en bedacht op dat moment dat ze allemaal op die ene gedachte neerkwamen. Niet meer achterom kijken.
- 'Niet meer twijfelen' stond met stip op nummer één.
- 'Vrolijker en enthousiaster zijn' nam een goede nummer twee-positie in.
- 'Niet meer zo veel praten' was de lachende derde.

Twijfelen uit zich over het algemeen in het maken van keuzes en het langdurig falen daarin. Twijfel omvat denken, nadenken, wat-wel-wat-niet, afwegingen, wikken, wegen, maar nooit kunnen beschikken. Homo proponit, sed Deus disponit. Wanneer we niet meer achterom kijken, naar alles wat we hebben meegemaakt waaraan we de uiteindelijke keuze ontlenen, valt er een soort blokkade weg en zal men blindelings kunnen kiezen, knopen doorhakken en uiteindelijk kunnen beschikken. In your face, Thomas A. Kempis.
Vrolijkheid en enthousiasme zijn staten van zijn, zogenoemde emoties. In mijn beleving werkt achterom kijken naar het verleden, alles wat vergaan is, alles wat geweest is, niet echt om een vrolijker leven te leiden. Als bijzondere, fijne krachten uit het verleden tot in het heden doorwerken is hier geen sprake van, maar dan zie je het ook nog als je voor je kijkt en het gaat juist om achterom kijken. Dus, kijk niet meer achterom om vrolijk te worden. Kijk vooruit, naar dingen die komen gaan, nog tot bloei moet komen enzovoorts.
Praten uit zich in woordenstromen, woordenkots, verbale diarree, audiodiarree zoals een docent Tekenen het altijd bij haar omschreef, of zoals Hamlet het benoemt: sommige mensen praten niet, zij scheiden verbaal schuim af. Als je niet meer achterom kijkt, praat je daar automatisch minder over en praat je dus in principe al een heleboel minder.

Na deze overweging kwam het meisje tot de ontdekking: nu. Niet meer alles wat had kunnen zijn, wat mooi geweest was of wat leuk geweest zou zijn. Gewoon. Nu.

Open happiness