Ik kijk niet meer achterom.

Het nieuwe jaar was al een paar uur geleden van start gegaan, toen het meisje zich dit besefte. Ze had een waslijst aan goede voornemens gemaakt en bedacht op dat moment dat ze allemaal op die ene gedachte neerkwamen. Niet meer achterom kijken.
- 'Niet meer twijfelen' stond met stip op nummer één.
- 'Vrolijker en enthousiaster zijn' nam een goede nummer twee-positie in.
- 'Niet meer zo veel praten' was de lachende derde.

Twijfelen uit zich over het algemeen in het maken van keuzes en het langdurig falen daarin. Twijfel omvat denken, nadenken, wat-wel-wat-niet, afwegingen, wikken, wegen, maar nooit kunnen beschikken. Homo proponit, sed Deus disponit. Wanneer we niet meer achterom kijken, naar alles wat we hebben meegemaakt waaraan we de uiteindelijke keuze ontlenen, valt er een soort blokkade weg en zal men blindelings kunnen kiezen, knopen doorhakken en uiteindelijk kunnen beschikken. In your face, Thomas A. Kempis.
Vrolijkheid en enthousiasme zijn staten van zijn, zogenoemde emoties. In mijn beleving werkt achterom kijken naar het verleden, alles wat vergaan is, alles wat geweest is, niet echt om een vrolijker leven te leiden. Als bijzondere, fijne krachten uit het verleden tot in het heden doorwerken is hier geen sprake van, maar dan zie je het ook nog als je voor je kijkt en het gaat juist om achterom kijken. Dus, kijk niet meer achterom om vrolijk te worden. Kijk vooruit, naar dingen die komen gaan, nog tot bloei moet komen enzovoorts.
Praten uit zich in woordenstromen, woordenkots, verbale diarree, audiodiarree zoals een docent Tekenen het altijd bij haar omschreef, of zoals Hamlet het benoemt: sommige mensen praten niet, zij scheiden verbaal schuim af. Als je niet meer achterom kijkt, praat je daar automatisch minder over en praat je dus in principe al een heleboel minder.

Na deze overweging kwam het meisje tot de ontdekking: nu. Niet meer alles wat had kunnen zijn, wat mooi geweest was of wat leuk geweest zou zijn. Gewoon. Nu.

Open happiness