Hallo daar! Ja, het leek mij wel weer eens tijd voor een blog! Het is een beetje rustig geweest in mijn boekje (gekocht op 7 september en nog steeds niet vol xD How is that POSSIBLE?) Maar goed, door wat minder drukte, of doordat ik gewoon wat meer dingen van mijn studie naar voren schuif, heb ik weer wat tijd gecreeerd om te schrijven. Het voelt echter alsof ik weer kan beginnen waar ik een maand geleden ophield en dat er 0 groei in zit. Maarrrr, qui patitur vincit! (de aanhouder wint:P)

Gisteren was trouwens wel een openbaring, heb voor de tweede keer in mijn leven iemand in mijn boek laten lezen. Ik krijg het er toch altijd maar benauwd van als mensen het pakken en lezen, maar de reactie was niet heel erg en hier en daar zelfs een kleine glimlach, dus...pfft, weer overleefd zullen we maar zeggen!

Goed, komt hier mijn nieuwe entry voor vandaag...met dank aan Wendy, die me hiertoe geinspireerd heeft (en de vriend die hier met haar gesprekken over voert). Ik was van plan een andere te posten, maar die is een beetje te erg terug te voeren op mijn leven, dus dat kan wel wachten...

A = sergeant
B = soldaat
C = ook soldaat

A
Het is toch belachelijk!

B
Be-lachelijk!

A
Van de zotten!

B
Echt van de zotten!

A
Totáál onbedachtzaam!

B
[...] Uh, onbedachtzaam [zelfverzekerder] ja!

A
Zij verdienen net zo goed huisvesting!

B
Precies!

A
Alsof ze minderheden zijn! Kom zeg!

B
Dat zijn ze ook, sergeant!
[...]
Pfft, kom zeg!

A
Pardon, soldaat?

B
Ik zei, dat ze ook minderheden zijn...

A
Hoor ik daar nou een lama schijten?

B [vastberaden]
Maar dan hoeven ze nog niet als minderheden behandeld te worden!
Sergeant!

A
Inderdaad, soldaat.
Dus wat gaan we hieraan doen?

B
Actie, sergeant!

A
En verder, soldaat?

B
Huisvesting, sergeant!

A
En voor wie, soldaat?

B
Voor de kabouters, sergeant!

A
Juist!
En wees zo vriendelijk de rest van het peloton te melden waarom?

B
Omdat de mensen de paddestoelen van de kabouters opeten, sergeant!

A
Enne?

B
Enne...?

A
Ja, enne...?

B
Uh, ik weet geen 'enne' sergeant!

A
Doe voortaan je oren open, gesnopen?
Nou, C, vertel eens waarom wij op deze missie zijn?

C
Omdat de mensen paddestoelen opeten, sergeant!
Enne...

A
Alweer dat 'enne'! Is dat het enige dat jullie kennen?

C
En omdat kabouters altijd lieve rode puntmutsjes hebben en hele lange baarden en in paddestoelen [zingt dit deel] - rood met witte stip-pen! - kabouterthee drinken met kabouterkoekjes in hun kabouterpyjama met hun kaboutervriendjes en, en, en!

A
Genoeg, soldaat! In het vervolg geen Kabouter Plop op verlof voor jou.
[zucht]
Is hier iemand niet zo dom als het achterend van een verreke?

B en C
[kijken elkaar vragend aan]

A
OMDAT DE STINKZWAMMEN NIET FIJN ZIJN VOOR KABOUTERS OM IN TE WONEN EN DEZE ZICH STEEDS VERDER IN ERNSTIGE VORMEN VERMEERDERT, DAAROM!

B
[opzij] Ik hoop maar dat zijn gezwam zich niet vermeerdert...tjongejonge.

A
Wat, soldaat?

B
Dat ik hoop dat de zwam zich niet verder vermeerdert! Na de missie!

A
Hmpf.
Dús, wat gaan wij doen, soldaten?

B en C
Een nieuw thuis creeren, sergeant!

A
En - voor - wie?
[strijdlustig]

B en C
De kabouters, sergeant!

A
Nou, sta daar niet te zwammen en GET TO IT!
Moet ik dat nog herhalen? Moet dat?
AAN DE SLAG, ZEG IK JULLIE, AN DIE ARBEIT, BITTE!
Pfft. Plopperdeplopperdeplop [zucht]




Het heeft nog wat aanpassing nodig, maar ik heb hem vandaag even snel in de trein neergepend, dus misschien post ik nog wel een keer de verbeterde versie. Still hope you ejoy, though!

EDIT: Vanaf vandaag heb ik een teller ge-HTML't op deze blog. Ben benieuwd. Alleen die 4 voorgaande jaren worden helaas niet meegerekend...!

Hoi!
Zo, dat is krap een maandje geleden dat ik voor het laatst postte dus dacht Suzan dat het weer eens tijd zou worden voor een nieuwe blog.
Ik ben de laatste tijd weer druk aan het schrijven (sja, je moet wat met die twee uur reizen per dag) en ik heb voor mezelf besloten dat ik dat maar weer eens moet gaan delen. Gedichten schrijf ik haast niet meer (ja, ik heb er eentje die ik wel goed van mezelf vindt maar die ga ik hier niet neerzetten) en ben me echt een beetje meer gaan richten op het schrijven van scenes. Het is natuurlijk voor de lezer wat moeilijker en langer om door te spitten, maargoed, dat is aan jezelf om te bepalen of je dat doet of niet. Hoe dan ook geldt nog steeds: als je het gelezen hebt, dan graag even een melding...dat vind ik nog altijd leuk. Trouwens wel benieuwd wie die anonieme commentator was op mijn vorige blog. Maak je bekend:P!!!
Goed, ik ga even mijn fameuze boekje (die onder de vlekken zit, op de grond valt en half kaduuk is) pakken en dan typ ik er even een scene uit over.

A: moeder
B: zoon (al zei Suzie dat het ook een tomboy kon zijn xD)

A
Gat-ver-damme!
Dus dit vind jij normaal?

B
Wat nu weer?
Wat heb je nu weer gevonden.

A
Dít.

B
Oh dat.
En dus?

A
En dus? En dus?!
En dus hoef ik dit niet in mijn wasmand aan te treffen!
En dus.
Het lef.

B
Oh sorry.
Dát.
Vergeten.

A
Vergeten? Vergeten zegt ie.
Dat leek me wel duidelijk ja!
Ik ken namelijk niemand die voor de lol zijn volle condoom voor zijn moeder in de wasmachine gooit! Pft. Vergeten.
Gelukkig ben je het tijdens je daad niet vergeten!

B
Mijn 'daad'? [lacht]

A
Jij weet heel goed wat ik bedoel. En als ik dit nog één keer aantref...

B
Jaja. Will do.

A
Hé! Kom eens even terug jij! Ik was nog niet klaar!

B
Wat is er nu dan nog?

A
Nou eh...was dat nou net eh...eh...

B
Kom eens tot de daad, ma, ik heb niet de hele dag de tijd.

A
Laat maar zitten. Wijsneus.
'Tot de daad komen'
Kwam jij maar eens wat minder tot de daad.

B
Jaha, dat had ik nu wel begrepen, maar.
Wat is er nou?

A
Was dat nou mijn pianoleerlinge die ik zag wegsluipen vanochtend?

Alweer een tijdje geleden postte ik mijn laatste blog. Ik ben niet zo'n blogger meer, moet ik eerlijk bekennen. Toch wil ik deze blog niet opheffen, omdat ik er soms zo lekker mijn prut op kan zetten. Het grappige is dat niemand het leest, maar als het ooit gejat zou worden zou ik altijd kunnen aantonen dat het echt al van mij was. Then again, who would steal MY poems?

Nou goed, genoeg gekletst. Ik ga even een gedicht zoeken in mijn boekjes waarmee ik hoop te bereiken dat ik toch een keer een reactie krijg. Vroeger kreeg ik die nog wel eens (Sara, waar ben je?) en ik hoor ook wel eens nu nog dat mensen het lezen (maar dus geen comment plaatsen!) Bij dezen, nog één keer: als je het leest, laat dan een berichtje achter. Al is het maar 'gelezen' ofzo. Of doe het anoniem. Whatever.


Hij zat hier net
Vanaf haar tafeltje
geel-blauw bebloemd
halfleeg theekopje
zag ze hem opeens

Het kaarsje
verlichtte haar ogen
en hij verlichtte haar
ze pakte haar pen
en boog langzaam het hoofd

Na een tijdje kijkt ze op
vanaf dat tafeltje
met blauwe en gele bloemen
ze kijkt of hij misschien kijkt
maar ziet hem niet

Ze stopt met schrijven
van dat rotgedicht
blaast het kaarsje uit
rukt het kleed van tafel
stampt die bloemen, blauw en geel, kapot
kijkt nog één enkele keer
maar nee,
hij is er al lang niet meer


Deze is geschreven op een vrije middag op de Parade te Utrecht. Hierop kwam een man naar mij toe en vroeg of ik ook dicteerde uit eigen werk:p
Nou, nog éven niet...

Okee, ik ga me vandaag openstellen voor commentaar. Ben de afgelopen maanden bezig geweest met losse scenes schrijven uit het dagelijks leven. Deels geinspireerd door mensen die ik ken (die zullen zich wellicht herkennen, maar echt no offence natuurlijk. Als je voor mij een inspiratie bent, zegt dat al veel over hoe positief ik over je denk, want ik schrijf niet over irritante mensen.)

Dit is dus scene 1. In mijn WORD-bestand (dat inmiddels een heel aantal pagina's telt) is het scene 4 en hij heet 'DE BOEMAN'.

Trioloog ‘De Boeman’

Janneke:
[roept naar de twee kinderen] Hou nou eens eventjes op. Ik zit naar 'Kinderen geen bezwaar' te kijken!

Klara:
Ha, onze mama is er toch niet! Lekker puhuh! [begint op de bank te springen]

Tommie:
[springt ook de bank op en doet mee]

Janneke:
Ga van die bank af! Nog één keer en ik schop jullie allebei de serre in!

Tommie:
Dat vindt mammie nooit goed! Dan gaat ze je slaan!

Janneke:
Je bedoelt ontslaan, dommerik.

Tommie: [begint te huilen]
Je noemt me dommerik! Dat ga ik tegen mama zeggen! [Loopt naar Janneke en schopt haar hard tegen haar scheenbeen]

Janneke:
Au! [schreeuwt] En nou ben ik het verdorie zat! Jullie gaan...

Klara: [tegen Tommie]
Hoor je dat? Ze zei verdorie! Oh-ohhh! Dat mag niet hoor, ze is een hele stoute oppas!

Janneke:
[duwt kinderen richting serre] Hup! Hierin! En blijf daar, anders doe ik de deur op slot!

Tommie:
[Likt het raam/beukt met hoofd tegen raam]

Klara:
[Begint heel hard en vals te zingen]

Janneke:
Jongens, ophouden! Ik probeer hier iets te vol-le-gen!!!

Klara:
[Gaat door met zingen]

Janneke:
Okee, GENOEG! Ik doe de deur op slot! Nanananana! En kijk eens wat ik met de sleutel doe? Haha, die gooi ik lekker achter over mijn schouder.
En, oh, [kinderlijk] waar ISSIE nou? Ik zie hem niet meer...HA-HA-HA-HA-HAAA!

Tommie+Klara:
[Houden op met lawaai maken en gaan rustig op een kist zitten in de serre]

Janneke:
[Zucht van opluchting en wil weer TV gaan kijken] He? Ik had net toch ‘Kinderen geen bezwaar’ opstaan? Wat moet ik nou weer met de herhaling van ‘Sesamstraat’? Die rotkinderen! [zoekt afstandsbediening] He, waar is de zapper nou weer gebleven?
[roept naar Tommie en Klara] Hé, hebben jullie die afstandbediening weer gejat?

Klara:
[gebiedt haar broertje van het kistje te gaan en pakt daar de bediening uit]
[Vervolgens zwaait ze er uitdagend mee]

Janneke:
Aaah fijn, mag ik hem terug?

Klara:
[legt pesterig de afstandsbediening weer terug en gaat weer op de kist zitten met Tommie]

Janneke:
Alsjeblieft? Dan mogen jullie uit de serre en mogen jullie nog een halfuur langer opblijven. En ik zal niet tegen jullie moeder zeggen dat jullie je spruitjes niet hebben opgegeten, okee?

Klara+Tommie:
Echt? [Klara tegen Tommie] Ik geloof haar niet, en jij?

Tommie:
Voor geen sikkepitje. [gaat prominent met handen over elkaar zitten]

Janneke:
Ik beloof dat we ‘Spongebob the Movie’ gaan kijken. En ‘Ice Age’ en ‘Ice Age 2’ enne… ‘Madagascar’!

Klara:
Zo...Spongebob! Das wel cool, Tom! Enne, wat met het eten?

Janneke:
Wat is er met het eten?

Klara:
Wat eten we de volgende keer?

Janneke:
Ik zal frietjes maken als jullie mama weg is! Okee? Pak je dan nu de zapper?

Klara:
NIKS tegen mammie zeggen dan, he?

Janneke:
Nee, zal ik niet doen. Ik pak even de sleutel.
[probeert de sleutel van de grond te rapen, maar vindt hem niet]
Uhm...jongens? Ikke... Ik zie de sleutel niet!

Klara:
Maar je had beloooooofd dat we eruit mochten, Jannie! Ik krijg bijna geen adem meeeeeeeer...[zakt dramatisch in elkaar tegen het serreraam]

Tommie:
Mammieeeeee! [hapt naar adem]

Klara:
[kucht en steunt melodramatisch] IK STIK HAAST...SNEEEEEL!!! DOE NOU OPEN!! Ik ga het tegen mammie zeggen!

Janneke:
Als jij stikt ga je helemaal niks meer tegen mammie zeggen!

Klara:
[Begint te huilen]

Janneke:
GEWOON RUSTIG BLIJVEN, OKEE!?
[tegen zichzelf] RUSTIG…ADEM IN, ADEM UIT…Okee, ik heb het! Ik vraag of jullie mama als ze thuiskomt of ze de reservesleutel wil pakken! Tot die tijd...

Tommie:
[onderbreekt] HAHAHAHHA!

Janneke:
Wat?

Klara:
[komt weer tot leven, grijnst gemeen en lacht Janneke ook uit]
Nou, als je daarop wacht, wat moet mammie dan wel niet denken? Dat je ons hebt opgesloten? Dan zal ze je zeker slaan!

Janneke:
Ontslaan, sufferd!
[beseft dat Klara gelijk heeft][ploft neer op de bank]
Oh godver de godver! Verdooooorie!

Klara:
Maar als ze je dan slaat, gaan we dan nog wel een keer samen frietjes eten?





©Suzan

Okee, dit was mijn eerste opzet voor 'de Lijn'. Heb hem uiteindelijk niet zo ingestuurd, gelukkig maar!

Uitgelijnd zijn

Sonja, Slimfast, slanker worden!
Ik mag het toch proberen?
‘Nee, die boterham, díe eet ik niet
Véél te veel calorieën’
Maar ’s middags toch dat bakje friet

En wanneer jij op het station staat
Je trein weer met vertraging gaat
En dus langer moet wachten dan gepland
Ik wil ze de kost niet geven
Die ook even naar Smullers waren gerend

Het is niet erg, geef er gewoon aan toe
Je blijft toch wel die dikke koe
Je wordt niet slank, en ook niet dun
Het is niet dat ik het je niet gun
Leef er nu gewoon maar mee

Al die moeite voor wat kilo’s
Eraf, welteverstaan
Is verspilde tijd, weggegooid
Want dat streefgewicht van jou
Dat komt er nooit!

Als je dan toch aan een lijn wilt doen
‘n beetje cocaïne dan?

Oké, na het fiasco van het verhaal vorige keer, dan nu weer terug naar de basis. Poezie.
Ik had er nog eentje beloofd twee posts geleden, dus daar komt ie dan: de flanellen pyjama!
Krijg er geen leuke gedachtes bij, het is een beetje gezwijmel, maar dat mag op z'n tijd best wel eens vind ik^^ ! Volgende keer iets leuks...


Flanellen herenpyjama

Ik zag je in je pyjama
zo groot en blauw
flanellen herenpyjama
AH €9.95
maar zo lief
als je voor me staat
ruitjespatroon een tintje
donkerder dan de rest
donkerbehaarde voeten
tien volmaakte tenen
je mag er niet op letten
Ogen, dwaal niet af
Hemel, niet te geloven
zo gewoontjes
maar toch zo knap
niet dat je dat doorhebt
Je kijkt me aan
in je flanellen herenpyjama
één knoopje
te hoog geknoopt
het jasje daarom scheef
typisch jou
de broek wat lager
zodat als je bukt
ik net een stukje rug zie
donker, lichtbehaard
donkere boxer
en ach, de pyjama!
flanellen herenpyjama
AH €9,95
en ik denk
hoe onbetaalbaar zou het zijn
mijn armen om jou
heen te slaan
onder de pyjama
maar bóven de boxershort
je mag het niet denken
Gedachtes, hou je koest
en ik staar maar terug
en daar sta jij
wauw
in het blauw
flanellen herenpyjama
en ik zou je het liefst
goedenacht kussen
maar dat gaat niet
dat mag niet
in zijn pyjama
zijn blauwe pyjama
ziet hij toch niet
maar mijn ogen
zien nog maar één ding
jou
in het blauw
en ik vraag me af
heb jij dat ook?
hebben jouw ogen dat ook?
lijden die ook aan de ziekte
naar jou te kijken?
maar dan naar mij te kijken?
oh, blauwe flanellen herenpyjama
AH €9,95
kom naar mij
en verander het grauw
in blauw




---
Ik bedenk me net dat ik er best nog een kan plaatsen. Eventjes denken...

Toen ik twintig was
dacht ik dat ik alles kon
Koken!
De prins op het witte paard tegen het lijf lopen!
Vliegen!
Vliegen heb ik nooit gekund
toen ik 30 was wel een beetje gestunt, maar
het liep altijd uit op wonden
tot mijn botten niet meer konden
Nou ja, nu ben ik tachtig
en allang niet meer zo prachtig...

Nou ja, koken kan ik wel
en die prins heb ik gevonden
ook al was het niet zo snel
ik was zo'n tachtig jaar
zonder prachtig haar
en eindelijk die prins
hij kwam voorbij
ik was tachtig jaar oud
en hij was helemaal
voor mij

OHOH, WAT EEN OMMEKEER. VANDAAG EEN VERHAALTJE VOOR DEGENE DIE WAT MEER TE LEZEN WIL HEBBEN.

De sleur

Ik heb medelijden met je. Altijd al gehad, ik kan er niks aan doen. Telkens als ik tegenover je zit bedenk ik me wat voor leven jij moet leiden. Of lijdt. Je verbleekt meer en meer naarmate ik je vaker zie. En ik zie je vaak. En graag. Je bent er namelijk altijd voor me. Nog nooit was ik er en zag ik jou niet tegenover me.

Terwijl ik ga zitten, zie ik je weer. In mijn ogen wellen tranen op, wanneer ik denk aan jouw bestaan. Ik wil je helpen, echt waar. Maar hoe? Ik weet het niet. Ik kan je moeilijk meesleuren, hup, die trein uit! Je gaat nu met mij mee en je zal een vrolijker leven gaan leiden, vlug een beetje! Dat gaat gewoon niet. Een intens medelijden overvalt me opnieuw.
Gelukkig zit ik altijd maar 25 minuten tegenover je, en 25 minuten is eigenlijk een pietluttige periode als je bedenkt dat het ook een leven lang zou kunnen zijn. Zoals bij jou.
Ik ken je verhaal niet, maar je hebt iets meegemaakt. Dat voel ik, en telkens als ik je zie, merk ik meer rimpels bij je op. Maar jij zwijgt. Ik kijk je vaak verwachtingsvol aan en hoop dan dat je het me zal vertellen. Het zou wel vreemd zijn, je kent me helemaal niet.

Toch zou ik daar niet mee zitten, ik heb altijd zo’n zin om mijn hele levensverhaal aan je te vertellen! Vaak heb ik me ingehouden, maar vandaag kan het misschien wel.

Hé, verdorie, daar is mijn station alweer. Ik moet er weer uit! Sorry, andere keer!

De volgende dag stap ik in. Ja! Je bent er weer. Je reist zoals gewoonlijk met me heen, en straks, dat weet ik nu al, ook weer terug. Nu dan maar dat levensverhaal?
Ach, je bent er nu toch.

Ik begin te vertellen, maar ik krijg geen respons. Misschien heb je niet door dat ik het tegen jou heb? Dat snap ik niet zo goed, want ik kijk je recht aan en zit tegenover je. Hoe kun je me dan niet zien?
Al na enkele zinnen laat ik mijn geluid verstommen. De mensen aan de andere kant van de coupé hoorden het wel en kijken me nu aan alsof ik gek ben dat ik iets tegen je zeg. Maar na al die tijd, moet een van ons toch sterk genoeg zijn de ander aan te spreken? En als jij het niet doet…

Nou, daar ga ik weer. We zijn alweer op Eindhoven Centraal. Zie ik je morgen weer? Geen reactie. Oké, ik zie je morgen weer! Tot dan.
Wanneer ik uitstap denk ik terug aan het ongelukkig afscheid. Vanaf nu zal alles anders zijn tussen ons. Misschien ben je er morgen wel helemaal niet. Dan zou ik de rest van mijn leven spijt hebben van de onzin die ik tegen je zei. Sorry. Ik weet dat je me niet kunt horen, maar je wilt niet weten hoe het is te leven als je weet dat elke keer de laatste keer kan zijn dat ik je zie.

Het zit gewoon heel diep bij me. Sommigen noemen me overgevoelig, maar dat valt wel mee. Ik hecht me gewoon snel aan mensen en dingen. Ik hou van gewoontes.

Met een rotgevoel in mijn maag stap ik de volgende dag weer in. Al zodra ik instap merk ik dat er iets anders is. Het ruikt anders. Frisser. Nieuwer.
En dan zie ik het. Jij bent er niet meer. Mijn steun en toeverlaat is vervangen. Ach, je was slechts een van de vele lege stoelen in de trein die tegenover iemand stonden, en waar je je levensverhaal aan wilde vertellen!

Bedroefd plof ik neer in de stoel. Ja, nu zie ik tegenover me eenzelfde stoel. Alleen ben jij mooier. Jonger. Niet interessant. Er zit nog niet eens één kreukje in je nieuwe stof. Het is jammer. Voordat ik het mysterie achter het leven van de stoel kon ontrafelen is hij me al afgenomen, hij is weg.

Ik heb medelijden met je. Gloednieuw ben je, net uit de verpakking. Ik pak mijn tas en zoek mijn boek dat ik, door je voorganger, al die tijd vergeten was te lezen.
Met het boek in mijn handen zet ik me over mijn verdriet heen en besluit het eens vanuit jouw oogpunt te bekijken. Ik sta op, plof op jou neer en zie tegenover me precies hetzelfde.

De sleur…


IK ZAL ER EVEN TER PLEKKE EEN DICHTVERSIE VAN MAKEN, KIJKEN HOE DAT LUKT.

In de trein ben je
altijd en eeuwig bij het raam
2e coupé van links
1e klas

Je bent er altijd
hoe ik me ook voel
blij, bedroefd...
je zegt niks
je doet niks
maar je troost me wel

wanneer ik aan jou leventje denk
bedenk ik me hoe goed het mijne is
ook ik zal verbleken mettertijd
en rimpels worden een deel van mij
maar bij jou gaat dat proces
sneller
veel sneller

Sorry
ik praat weer tegen je
dat moet niet
ik stap weer uit
doe mijn ding
stap 's ochtends weer in
25 minuten heen
jij bent er
's avonds 40 minuten
terug
het is een stoptrein
maar je bent er

Toch fijn
dat er in een trein
altijd voldoende
troostbiedende en begripvolle
stoelen zijn...

Blabla, long time, no see, blabla, geen updates, blabla, examenjaar blabla, geen excuus, blabla, you get the point, blabla.

3 Keuzemogelijkheden en goh, wat was het dit keer toch moeilijk. Bijgestaan door de almachtige Roberto (de enige die dit waarschijnlijk ook echt leest) heb ik dan toch kunnen kiezen uit deze 3 kwalitatief zeer hoogstaande (AHUM) gedichten.

Oké, de keuze ging tussen deze 3 gedichten, genaamd:
1. Flanellen herenpyjama AH €9.95
2. Ode aan de pianist
3. Uitgelijnd

Gezien Roberto nogal graag piano speelt, kun je je voorstellen dat hij nogal nieuwsgierig was naar numero 2. Persoonlijk vond ik dat ie mss iets te rampzalig was om te plaatsen, maar na enig denkwerk van mijn kant en aandringen van Roberto's zijde...(en hier en daar wat aanpassingen..) is dit het resultaat:

Je vingers strelen
De toetsen
Zo delicaat
Als jij die toon aanslaat

Die toon van jou
Voor mij
tegen mij
Ik hoorde je en zei

Tegen mezelf
Uiteraard
Bespeel me!
Zo delicaat
Als je over je toetsen gaat
En die toon aanslaat

En ik hoop
Meer kan ook niet
Dat je ooit
Bij je piano staat
En dan
Eventjes
Heel eventjes
Met me praat

Ik ken je niet en toch
ik zou wel willen
urenlang praten, lachen
de tijd verspillen

Dat geeft niet
want wat is tijd?
wanneer je zijn limieten
niet meer overschrijdt

Je gaat zitten
rug recht
nog één seconde
dan begint het echt

Speelt voor mij
Op de eerste rij
En ik wacht
Ik smacht

Ik smacht
Wanneer je speelt
En zachtjes
Je toetsen streelt


God, wat erg als je het zo leest eigenlijk. Anyway, wat je er ook van moge vinden, volgende keer dan maar één van de andere twee. It's up to Roberto.
Aangezien jij het toch alleen leest...wat vond je van de verandering erin? Zo beter?:)