Vreetbui

Zou die jongen willen botertongen
Na een verzetje met kroketje
Ik zou alles doen watermeloen
Heet gebakken op 't gourmetje

Lik een petit-fourtje van zijn vloertje
En zie hem staan met zijn banaan
Ik geef een knikje uit een blikje
Maar mijn hongertje was snel gedaan

Hij zag me niet - ik rode biet
Geeft niks om mij, zachtgekookt ei
Zal zijn leven verpesten...etensresten!
Doe nu al troep in z'n erwtensoep

Want waarom keek hij niet met cakeje
En stond zijn hele lichaam strak?
Vanaf nu kits ik in zijn rits
En strijk ik kak op zijn gebak!

Alvast excuses voor het ongemak.

Kort rijmpje

Ik zag je weer, voor de zoveelste keer
Je naam al zien staan, wilde eigenlijk gaan
Maar besloot voorbij was mijn hartzeer

Dan kwam jij eraan, en ik schoot spontaan
In de stress als gezegd, één groots binnengevecht
Moest ik spugen of moest ik je slaan?

Oud stukje monoloog van een verleidster over de ware liefde

Verleiden?
Eitje
Wat je moet doen is:
Een goede openingszin hebben
Hallo is voor de meeste mannen al voldoende
Maar als je op seks uit bent kun je beter een sensueel hey gebruiken
Variaties als hallo daar, hee jij, hallootjes zijn toegestaan maar blijken in de praktijk minder succesvol
Volgende stap is
Zorg ervoor dat je een flinke bos haar hebt
Lekker lang en wild
Blond blijkt in de kroeg het aantrekkelijkst
Maar ook roodharigen doen het ook altijd wel goed
Dan, zorg ervoor dat het opvalt
Gooi het omhoog, draai er krullen in, maak een staartje en doe het dan weer los
Interesse verzekerd
Dan ga je een stap verder
Je kijkt hem aan
En je lacht
Niet te veel, niet te weinig en zeker niet te schaapachtig, maar een geïnteresseerde lach - met of zonder tanden, net wat je zelf charmanter vindt – op de juiste momenten en je hebt die nacht gegarandeerd een slaapplaats
Om het af te maken draai je tegelijkertijd met je glas
Speel ermee en je speelt met hem
Dan, laat hém trakteren op het volgende drankje
Zodat hij zich eventjes mannelijk voelt
En klaar

Oh ja, wees snel tevreden. Dat zijn zij immers ook
Je moet niet op één stom paard wedden!
Je moet alle dekhengsten geprobeerd hebben, voordat je het beste paard van stal kent!

Dat is volgens mij de ware intentie van liefde kennen
Ware liefde
Dat je het aan iedereen kan geven en met iedereen kan delen

En dus ook met jou
Ja, jij daar
Kom jij maar eens hier
Dan mag je vanavond wel in mijn stalletje slapen...

Onder de noemer "slechte vergelijkingen", hier een probeerseltje.

Life is like a television...

Kon ze het maar uitzetten

Zodat het niet gebeuren zou

Of had ze maar een pauzeknop

Dan zette zij zich stil, vóór jou

Want die eeuwige slow-motion

Waarin zij zich bevindt

Ze wil zo graag fast-forward

En opnieuw worden bemind

Oh, was ze maar de climax

Of het eind van het verhaal

En aan iemand die haar wel begrijpt

Ondertitel haar! – In taal!

Het bleef een stomme film

Met piano plus tragische heldin

En daar niemand haar begrijpen kon

Had de film ook weinig zin

Ze bleef erin vervallen

Ze werd steeds teruggespoeld

Nooit eens afgekeken

Maar er doodgewoon – van afgespoeld

Om af te rekenen met al mijn onhandige gedichten, eentje waarin het samengevat en verworpen wordt.

Dat is mijn excuus 

Soms knal ik tegen je op

En vaak val ik voor je voeten

Nu eens word ik aangereden

Dan weer door jou afgesneden

Als we beiden d’and’re kant opmoeten

Ik ben ooit nog gestruikeld

Met lopen niet zo slim geweest

Ik te lang naar je keek

Omdat jij op iemand leek

Die mooie jongen, van het feest

Ik heb in je gezicht geniest

Je vond mij niet een echte dame

Zeker niet, omdat er nog

Mijn god, wat bezielde me toch

Van die groene stukjes in de rondte kwamen

Oh, en dan ook nog die ene keer!

Er vloog een vliegje in mijn mond

Maar ik at een ijsje

Gedroeg me echt niet als een meisje

En spuugde alles op de grond

Of dat knoflookincident

Dat mag zeker niet vergeten

Stonk uit mijn bek

Stond mooi voor gek

Maar hee - mag ik dat niet allemaal

Helemaal zelf weten?

Het antwoord op de vraag

Is het feit of is het fictie?

Dat vraagt menigeen zich af

Misschien ligt het aan mijn dictie

Dat ik een verkeerde indruk gaf

Meestal ben ik eerlijk

Als het gaat om mijn gedichten

Maar het is soms gewoon zo heerlijk

De boel eens lekker op te lichten

Dus is het waar – ik weet het niet

Misschien kun je daar achter komen

Vraag het eens, als je me ziet

In één van mijn onhandige dromen

Terras #1

Zeg, mag ik eens wat vragen

Want meneertje durft het zelf niet

De hoeren of, de rosse buurt

Waar vind ik die, in dit gebied?

Ik wil het hem cadeau doen

Omdat hij jarig is vandaag

Och meneer, proficiat!

Ik ken het antwoord op uw vraag!

Ziet u hier de hoofdstraat liggen?

Twee keer links, bij Albert Heijn

Maar nee, ik kan helaas niet zeggen

Hoe duur of dat die hoeren zijn!

Het leek zo een gelukkig stel

Van die leuke, Vlaamse mensen

Ik moet stiekem lachen wanneer ik zeg

Mag ik u nog een fijne avond wensen?

Hoera! Vorige post bleek achteraf mijn 100e post te zijn! Wat een prestatie, al zeg ik het zelf! Vooruit, hier weer een kort gedichtje - ik maak tegenwoordig niet zo vaak meer lange gedichten (iets met kort maar krachtig).

Dansen?

Ik weet het nog heel goed
Het gala 'Die Another Day'
Jij vroeg: wil je met me dansen?
Ik bekeek je en zei nee
Niet omdat ik je niet leuk vond
Nee, maar ik voorzag wat toen gebeurde!
Jij in die spagaat en ik, lachen joh
Toen je op de dansvloer uit je broekie scheurde

-

Wachten

De lichten vijfendertig keer op groen gesprongen
Er staken duizend mensen over
De muzikant op de hoek van de straat
Speelde elf keer één en hetzelfde lied
Omdat normale mensen voorbij gaan in 't voorbijgaan
Maar ik nog steeds te wachten zit

Drie blinden zag ik oversteken
Afgaand op 't geluid en rimpels in de stoep
Twee snelheidsduivels, acht ouderen
Drie vreetzakken met pet achterstevoren
Telde vier ijsjes, één Ana en drieentachtig zonnebrillen
En een vijftal duiven dat de stoep onderscheet

Maar jou zag ik niet

Onhandigheid #2

Racend door de supermarkt

We gingen snel van schap tot schap

In een vlaag vloog jouw charme voorbij

Ik en mijn wagentje – heel effe – van de wap

Maar ik liet het niet op me zitten

Liet niet merken dat jij m'n hart zo-even stal

Ik denk dat ik maar rustig aan ga doen

Voordat ik tegen je wagentje -

KNAL!

Shit.

Haastige spoed...

Laten we een spelletje spelen
Dacht ik toen ik snel voorbij je reed
Ik hoopte dat je zou versnellen
Grijnsde toen je het ook werk'lijk deed
Luidkeels zingend zat ik op de fiets
Ik keek snel of je me hoorde
En nog geen vijf seconden later
Zag jij hoe ik mijn fiets
In die van een ander boorde

Dit is een van de gedichten die ik heb ingestuurd voor een wedstrijd. Hopelijk conflicteert deze publicatie niet met de wedstrijd.

Intercity van 12:55u
De wereld in stilte waar te nemen
Iemand loopt met een fiets
Een trein rolt rustig voorbij
En zij – ja zij,
Met de gekleurde veters en de
Ietwat alternatieve Lastpak
- Eastpak -
En de roodgeverfde haren
Waar gaat ze heen?

De man die zijn dochtertje
Voor zich uitduwt, de trap
Opbonjourt met een popje in haar armen
Blonde krullen, vrolijk jasje
Vader zelf bedrukt
Waar gaan ze heen?

En hij, die grove verschijning
In de fijne, voortkabbelende massa
Met zijn uilenbril, overhemd
Human Nature-jas met matchende schoenen
En bosje gerbera’s
Waar wil hij heen?

Het meisje dat het gadeslaat
Het razen, het lopen
De stemmen en haar gonzen
Eindeloze gesprekken, bloemen
Rugzakken en tassen
Stroom van mensen die allemaal
Helaas op een andere golflengte zitten

De bloemen voor toekomstig ex-vriendin
Het vrolijk jasje van oma die nu dood is
Of ingepot achter geraniums
Een uilenbril die beslaat van de kou,
Maar waar de eenzaamheid doorheen schijnt
Bedrukt gezicht dat depressie schreeuwt -
maar niemand ziet
Alternatieveling met vuurrood haar en
vurige suïcidale neigingen

Zij ziet het en ze doet niets
Waar moet dat heen?

De trein naar Amsterdam

Houden van missen en haten

Ik mis de dagen dat je niet online bent

En de dagen dat ik je niet zag

Ik mis de dag dat jij niet belde

En hou van dagen zonder jouw lach

Ik mis dat jij niets voor me doet

En dat je nooit echt naar me kijkt

Ik mis dat jij me zo voorbijloopt

En hou van wat niet is bereikt

Ik mis de dagen zonder nummer

Van je telefoon, mail en/of adres

Ik mis onze mis-communicatie

En koester dagen zonder jouw sms

Ik mis dat je me steeds ontwijkt

Of minstens in een boogje om me heen

Ik mis de dagen zonder jou

Ik hou wel van alleen

Ik miste nooit geen enkel mens

Maar jij deed alles staken

Ik mis dat ik je ooit níet miste

En ik haat het dat jij me nog kunt raken

Let op de dubbele ontkenningen. Lees hem dan nog maar eens.

Het had beter moeten lopen, maar daar werk ik nog aan. Vooralsnog hier een kladversie. Het is in gedichtvorm geschreven, maar het is meer iemand die op het toneel zou kunnen staan en telkens switchet tussen twee gedachten - de gangbare en die van haarzelf.

Thema: tegenstelling

Zegt iedereen nee

Dan zeg ik ja

Zeggen zij gecondoleerd

Roep ik opeens hoera

En bij veel sterkte

Roep ik veel geluk

En bij ‘God, wa’n lelijkerd’

Denk ik ‘zo, da’s een stuk!’

Is het zo genoeg

Dan wil ik nog door

En krijg ik kritiek

Is 't alsof ik een ode hoor

Zeggen ze ’t is crisis!

Dan ga ik wat kopen

Wil iemand me brengen

Ga ik liever lopen

Moet het zwart zijn

Wordt het wit

En als het pitloos moet

Je raadt het al – mét pit

Zeggen ze links afslaan

Dan wordt het sowieso de rechterkant

En schrijft iedereen met links

Gebruik ik toch mijn rechterhand

Zegt iedereen A

Hou ik het op Z

Gebruikt iedereen romaans

Ik toch het Griekse alfabet

Smarties!

Nee, drop

Serieus zijn

Liever een mop

Geven

Graaien!

Borduren

Naaien!

Ik kijk nu eenmaal anders

Geen zin ook om normaal te zijn

Ik ben een tegenhanger

Contradictio in het Latijn

In de straten van Stockholm

In de straten van Stockholm loop ik
Langs mensen die ik niet ken
Nog ga leren kennen
Of nooit zou willen kennen
Niet zo anders dus dan hier

In de straten van Stockholm loop ik
Langs winkeltjes en warenhuizen
Eetcafés en restaurants
Waar ik even binnenga - of niet
Het is weer eens wat anders dan hier
In de straten van Stockholm loop ik
Langs beelden en de haven
Haar boten en haar schepen
En ik zal op de kade zitten
Een beetje anders maar dan hier

In de straten van Stockholm loop ik
Ik zie de huisjes en de kleuren
De mensen lachen me eens toe
Ik zie mijzelf fotograferen, ook lachen
Eindelijk eens iets anders dan hier!

In de straten van Stockholm loop ik
Eindeloos, alleen mijzelf
Nu ga ik een keer voorop
Ik wil wel anders, maar niemand anders
Heb ik nodig in de straten van Stockholm

Thema: Eind

Vanaf deze blog krijgen alle posts een thema mee. Ik heb 100 thema's en schrijf naar aanleiding daarvan een scène of gedicht.

Waar dan ook

Ik zou je best wel mogen

als er niets mis was met je ogen

En ik zou je best wel willen

Zonder puisten op je billen

Ik denk dat ik je best graag mag

Al had je maar een andere lach

Ik vind je best nog wel een leuke gast

Als je na de plee ook eens je handen wast

Ik vind je heus wel echt de moeite waard

Maar dan liever zonder sik of baard

En je hebt best ook wel een leuke kop

Al zit daar dan weer totaal geen haar meer op

Ik denk dat ik je graag zou zien

Al weet ik dat ik zoveel beter nog verdien

Het zou best eens liefde kunnen zijn

Maar je voeten zijn zo superklein

Ik zou je best wel eens zien staan

Al had je maar wat mooiere kleren aan

Je kan de ware zijn – en da min ik

Als je niet lachte met zulk gehinnik

Je zou er best wel mogen wezen

Als je ooit zou leren lezen

En natuurlijk vind ik je hartstikke cool

Maar dan wel zonder piercing door je smoel

Ik zou je dragen op mijn handen

Als je niet in depressiviteiten zou verzanden

En ik zou liggen aan die – kleine – voeten

Als je niet steeds op tijd naar bed zou moeten

Ik kus de vloer waar jij op hebt gestaan

De dag dat je al je zorgen zó laat gaan

En ik zou blijven tot het bittere end

Maar voor nu – fijn je te hebben gekend

De Roeping Van Een Onderdeurtje

Het meisje liep door het donker
Met haar handen tastte ze de omgeving af
En toen
Zag ze een klein deurtje
Een klein, wit - in het donker oplichtend - ieniemienie deurtje
Ze duwde ertegenaan met haar voet
Zeker dat hij niet zou openen
Met een korte, nietszeggende klik sprong hij van het slot
Het meisje bleef staan
Onzeker of ze het aanbod van de deur
Of wat er achter hem lag
Zou durven aanschouwen

Ze was hier nog nooit geweest
Op deze plek voor het miniscule deurtje
Het duister speelde haar parten
Maar daardoor was het licht achter de deur des te sterker
Het leek feller te worden met elke seconde dat ze langer aarzelde
Hoorde ze een waterval kletteren achter het onderdeurtje?
Vragen borrelden als belletjes in een glas Cola light bij haar op
Wat deed ze hier?
Waarom was ze hier?
Wat deed ze uit bed in haar witte nachtpon?
Waarom had het lot haar hiernaartoe gevorderd?
Waarom het licht?
En waarom liep ze zo voorzichtig?
Moest ze een keuze maken?
De deur of...
Ze moest een keuze maken
Ze greep naar haar hals
Pakte het vast en sprak -
U opent deuren, maar ik plas
Pás - hier niet doorheen
Beter opent u de toiletdeur
Ik moet zo nodig

5 Willekeurige gedachten: over thuis, kou, post, herinneringen en woedebeheersing

Daarnet kreeg ik een berichtje waarin stond: doe dit me niet aan in mijn lege huis. Het enige wat ik bedenken kon is dat je in je eigen huis nooit alleen bent. Zet een muziekje aan, dans je longen uit je lijf: niemand hoort je en het is zó verschrikkelijk lekker om eens (of herhaaldelijk) te doen. Dan ben je niet alleen.
-
Mijn handen zijn koud en worden niet meer warm. Ik pak je vast en er schiet een rilling door je heen. Je denkt dat ik het niet merk, maar ik merk het heus wel. Mijn handen zijn ook blauw, maar dat komt door mijn nieuwe broek, die inmiddels allang niet meer zo nieuw is, en na twee maanden nog steeds overal blauw op afgeeft. De stoelen, het krukje, mijn benen en mijn door vrienden inmiddels doodgewaande handen.
Ik ben geen koukleum, het is een combinatie van factoren. De rest van mijn lichaam is warm -- slechts haar uitstekels nagenoeg bevroren.
-
Ik pak de post uit de brievenbus en zie dat er wederom niets voor mij bijzit. De dagen dat ik nog weleens een kaartje kreeg zijn voorbij, al maakt het wezenlijk weinig uit. Toch zou ik al mijn social networkaccounts aan de wilgen hangen als mijn vrienden zo lief waren af en toe een real-life kaartje op de bus te doen. Haat aan alles dat digitaal gaat: muziek, film, zelfs toneelteksten en het ergste van alles mijn readers voor school. Alleen foto's mogen voor mijn part digitaal -- ik hoop over 3 maanden trotse bezitter te zijn van mijn eigenste digitale spiegelreflexcamera. Dit heb ik als alternatief voor mijn Polaroidobsessie, want dat gaat te veel in de papieren lopen.
-
En alles gaat zo vlug. Voordat ik de kans heb gekregen iets eens goed te bekijken is het alweer voorbijgevlogen. Weer een jaar, weer een half jaar, weer drie maanden en zo gaat alles wat ik heb meegemaakt steeds verder achteruit. Herinnering blijft levendig, al zou ik in sommige gevallen willen dat het niet zo was. Sommige herinneringen worden overschreven door nieuwe herinneringen, alsof ik een soort van computer ben en ik de tijdelijke opslag heb verwijderd en er nieuwe shit overheen heb gezet. Moge shit zijn, helpen deed het in elk geval wel.
-
Mijn buurkinderen krijsen de boel weer eens flink bij elkaar. Ik weet niet wat dat is, dat je dat vroeger wel kunt maken en dat als je het op latere leeftijd doet, je voor krankzinnig wordt uitgemaakt. Wie snapt er nu niet hoe heerlijk het is af en toe de boel eens flink bij elkaar te krijsen, te gillen, te huilen omdat een woede zó diep zit, dat de enige manier om ervan af te komen is dat te doen. Liefst in het openbaar. Ik dacht dat iedereen dat begreep, maar als ik om me heen kijk, blijkt de volwassen manier van verdriet verwerken toch vooral stil in een hoekje of 's nachts in je bed te zijn. Hoe graag had ik niet een massieve vaas opgepakt, of een fohn of theelichtje, en die recht in zijn gezicht aan stukken gegooid terwijl ik krijste, stampvoette en huilde tegelijk. Flink kwaad worden, alsof niets ergers is dan dat op dát moment. Maar je doet het niet; zo hoort dat niet. Was ik maar weer een kind, dan kon ik weer eens met de deuren slaan zonder daarna drie dagen op mijn tenen te moeten lopen. Nee, als je zo agressief bent als ik in mijn hoofd wel eens ben, dan moet je op cursus want dan heb je anger management issues. Flikker toch op.

Ik kijk niet meer achterom.

Het nieuwe jaar was al een paar uur geleden van start gegaan, toen het meisje zich dit besefte. Ze had een waslijst aan goede voornemens gemaakt en bedacht op dat moment dat ze allemaal op die ene gedachte neerkwamen. Niet meer achterom kijken.
- 'Niet meer twijfelen' stond met stip op nummer één.
- 'Vrolijker en enthousiaster zijn' nam een goede nummer twee-positie in.
- 'Niet meer zo veel praten' was de lachende derde.

Twijfelen uit zich over het algemeen in het maken van keuzes en het langdurig falen daarin. Twijfel omvat denken, nadenken, wat-wel-wat-niet, afwegingen, wikken, wegen, maar nooit kunnen beschikken. Homo proponit, sed Deus disponit. Wanneer we niet meer achterom kijken, naar alles wat we hebben meegemaakt waaraan we de uiteindelijke keuze ontlenen, valt er een soort blokkade weg en zal men blindelings kunnen kiezen, knopen doorhakken en uiteindelijk kunnen beschikken. In your face, Thomas A. Kempis.
Vrolijkheid en enthousiasme zijn staten van zijn, zogenoemde emoties. In mijn beleving werkt achterom kijken naar het verleden, alles wat vergaan is, alles wat geweest is, niet echt om een vrolijker leven te leiden. Als bijzondere, fijne krachten uit het verleden tot in het heden doorwerken is hier geen sprake van, maar dan zie je het ook nog als je voor je kijkt en het gaat juist om achterom kijken. Dus, kijk niet meer achterom om vrolijk te worden. Kijk vooruit, naar dingen die komen gaan, nog tot bloei moet komen enzovoorts.
Praten uit zich in woordenstromen, woordenkots, verbale diarree, audiodiarree zoals een docent Tekenen het altijd bij haar omschreef, of zoals Hamlet het benoemt: sommige mensen praten niet, zij scheiden verbaal schuim af. Als je niet meer achterom kijkt, praat je daar automatisch minder over en praat je dus in principe al een heleboel minder.

Na deze overweging kwam het meisje tot de ontdekking: nu. Niet meer alles wat had kunnen zijn, wat mooi geweest was of wat leuk geweest zou zijn. Gewoon. Nu.

Open happiness